Używała go wampirzyca,która została zabita na terenie akademii.

Usiadłam na miękkiej kanapie i zamknęłam oczy.
-Chodź tu Yuuki...

Otworzyła drzwi i weszł. Gdy tylko zobaczyła wampirzyce , złapała za krwawą różę i wycelowała w nią.

-Chcesz mnie zabić?-spytałam spod wpół zamkniętych powiek-Mnie?Która może dać tobie to,co naprawdę chcesz?

- Skąd ty możesz wiedzieć co ja chcę ? - spytała groźnie.
Ona może Ci to dać.. dobrze o tym wiesz.. Jej ręka zadrżała.

-Chcesz być wampirem-powiedziałam cicho-Chcesz być dla tego chłopaka czymś więcej niż przekąską.
Uśmiechnęłam się lekko.

Opuściła broń. Spojrzała na pistolet.
- Chce.. - szepnęła - Bardzo Chce..

-Więc chodź do mnie...

Nie rób tego błagam ! On nie jest tego wart ! Zrobiła krok do przodu. A właśnie, że jest.. Podeszła do niej.

-Jak wypijesz moją krew zobaczysz tesz wspomnienia-powiedziałam smutno .Wstałam i nachyliłam się nad jej szyją.

Zamknęła oczy. Nie wierze, że jesteś tak głupia..

Delikatnie wbiłam jej kły w szyje i wypiłam parę łyków krwi.
-Twoja kolej-oznajmiłam.Siegnęłam po poręczny nożyk i przebiłam sobie nadgarstek.Po ręce pocieklo mi parę kropel krwi.

- Nie mam kłów.. - powiedziała cicho.
A może jednak.. nie ? Spojrzała na nią.
- I tyle ? Będe wampirem?

-Wypij moją krew-wyszeptałam-To dokończyć przemianę.Ale nie kończ,dopóki ci nie powiem.

Spojrzała na nią. Nie dam rady... Nie dam rady..
- Nie dam rady.. - powiedziała odwracając głowę - Nie dam rady wypić krwi..
To takie.. obrzydliwe..

Wzniosłam oczy ku niebu.
-Pij-syknęłam i przyłożyłam swój nadgarstek do jej ust-Pij!
Gdy przełknęła kilka pierwszych kropel pojawiły się wspomnienia.
Leżał przede mną cały zakrwawiony.
-Zabij mnie-wyszeptał-Zabij!
-Nie-z moich oczu pociekły łzy -Nie...
Spojrzałam mu w oczy i złożyłam na ustach pocałunek -Nie...


-Miał być moją ofiarą...Stal się kimś najważniejszym...


-Nie zostawisz mnie na długo,prawda?-spytałam swojego ukochanego.
-To tylko chwila-uśmiechnął się Shinzu-Nie martw się królewno...
Nachylił się nade mną i złożył krótki pocałunek -Chwilka.I tak mamy mnóstwo czasu...Cała wieczność dla nas...


-Nigdy nie wiesz,ile czasu ci zostalo-poczułam łzy na policzku.

Wypła pare kropel.
- Co tu się.. - powiedział ktoś - O nie.. SAPHIRA IDIOTKO !!!
Ktoś mnie odciągnął.
- Co się ?! Kiyuko ?!
- Idiotka ! Co ty sobie myslałaś ?! Shizuka ! Nie waż się jej tknąć ! Ona nie będzie wampirem ! Nigdy !
Złapała mnie za nadgarstek i pociągnęła za sobą.
z.t

-Już jest wampirem-rozmazałam ręką łzy -Przykro mi,Shinzu....

Wiedziała że gdzieś czuje ciotkę. Patrzyła na nią z niedowierzaniem, czuła krew.. to była krew człowieka a najwyraźniej byłego człowieka.
- Witaj Shizuko.- przywitała się z ciotką- Dawno cię nie widziałam, widzę że już wybrałaś sobie ofiarę.

-Doku-uśmiechnęłam się -Oddasz krew cioci?

Niezła szopka się zaczyna...
Rozbił okno i wpadł do środka.
- Shizuka - warknął kątem ust, zaciskając palce na pistolecie.
Znieruchomiał.
- Doku.

- Chyba żartujesz. Takiemu darmozjadowi? Aż mnie trzepie żeby coś ci zrobić.- groziła

- Dashi-chan wynocha to jest sprawa którą sama muszę załatwić. Wiem co jej zrobiła, wiem kim jest.- wytłumaczyła przyjacielowi.

Znowu uśmiechnęłam się.
-Witaj Tadashi-powiedziałam i szybko wkręciłam mu nadgarstek-Twoja krew jest od dzisiaj moja.

Parsknęła śmiechem.
- Ojojoj.. Trochę rozumu ci uciekło za ten czas.- wyciągnęła zza pleców pistolet.. tak pistolet od łowców.
- Przykro mi że muszę ranić kogoś mi bliskiego, ale dla mnie nie istniejesz.- strzeliła w lewe ramie tuż obok serca.

Krzyknął cicho i wyrwał się jej. Na dodatek huk przestraszył go.
Nie mam siły na regenerację... pieprzeni łowcy...

- Masz, pij.- nadstawiła mu nadgarstek.- Spróbuj tylko się opierać.
Nie przejmowałą się Shizuką miała ją gdzieś.

-Biedne dziecko-szepnęłam.Gdy odwróciłam się do niej leżała już na podłodze.-Co ja mam z tobą zrobić?Te oczy spoglądają e na mnie z nienawiścią to moje oczy...Nigdy ich nie oddam...Ale nawet ty ....moja tak zwana rodzina nigdy mi nie pomogła...

Zacisnął zęby. Po chwili nadgarstek był zdrowy. Kosztowało go to mnóstwo wysiłku.
- Poprosiła cię o to? - warknął. - Czy Yuuki cię o to poprosiła?!

- Nie należysz już do rodziny od dawna.- wyjaśniła spokojnie
- Moja matka nie chce cię znać.- powiedziała odgarniając włosy- chciałabym cię zabić ale nie jestem aż tak zła. Mam dobre serce, nikt tego nie doceniał ale ja wiem że bez tego bym nie była sobą. Zmieniłaś się a może gdzieś tam na końcu twojego beznadziejnego umysłu kryła się ta bezmyślność. Spróbuję cię wykończyć ale powoli żebyś cierpiała.- uśmiechała się. Po chwili znowu szczeliła ale trochę wyżej niż poprzednio.

- Jesteś moim przyjacielem, kocham cię jak wszystkich moich przyjaciół.- wytłumaczyła- A teraz... mam prośbę... Zabij Shizukę, to jest moja jedyna prośba. Wykreślę cię z listy łowców ponieważ nie mają już podstaw.- prosiła przyjaciela

-Jesteś tylko egoistycznym dzieckiem-warknęłam.Straciłam resztki opanowania-Przez ten cały czas nie krzywdzilam ludzi!Niestety moja rodzina zamknęłam mnie w pokoju jak w klatce,nie pozwalając mi nigdzie wychodzić i przynosząc ludzi jako ofiary!Kiedy powiedziałam,że nie wyjdę za mąż za Rido Kurana nie chciała mnie znać!Twoja matka,Doku,była taka sama.
Z moich oczu pociekły łzy.
-Ale Rido dodał go na listę -kontynuowałam-Łowcy zabili go,chociaż nie był jeszcze poziomem E!Obiecałam mu,że  nie umrze...obiecałam...
Wskazałam na Ryuu,a on wyniósł Doku z pokoju.

//Tutaj twój udział się kończy,Doku//

z.t

- Po zabiciu Shizuki będę jeszcze w gorszej sytuacji... ale to już nieważne - szepnął i zacisnął zęby. - Nie obchodzą mnie twoje rozterki sercowe, Shizuko - zbliżył się do niej. - Ale odebrałaś mi kogoś ważnego... nie wybaczę ci tego.
Jego dłoń przeszła przez jej ciało. Chwycił ją za serce, a drugą dłonią trzymał za ramię.

-Wiem-mój głos osłabł -Chciałam skrzywdzić ludzi,tak jak oni skrzywdzili mnie...
Zamknęłam oczy.
-Rozumiem,że mnie nienawidzisz...Ale ...Sądzę,że mnie rozumiesz...

- Ciebie? - warknął cicho. - Wiesz przecież wszystko o mnie - zacisnął zęby. - Wiesz, kim była dla mnie Yuuki! I czego tak się bałem...

-Ty mnie rozumiesz-czułam ciepłą krew na ręce -Wiem też,że zabijesz Rido...Teraz wrócę do mojej ukochanej osoby...I przperaszam...Wiem jak to jest,gdy się kogoś traci...Może nienawiść mnie zmieniła,ale ...Ja nikomu,nigdy nie życzyłabym tego,przez co sama przeszłam...

Yuuki będzie musiała przejść przez to samo... łowcy już... już na mnie polują... już... już za późno na wszystko.
Cofnął gwałtownie rękę, wyrywając wampirzycy serce.

//MNIAM//

-Zabij Rido Kurana -zdążyłam wyszeptać i zaczęłam się rozpadać.Moje ciało zmieniało się w płatki kwiatu wiśni.Znikałam.
Czułam jak unosze się w górę.Potem była tylko ciemność...


Shizuka Hiou odeszła z tego świata...

Niosłam moją walizkę,a obok mnie szedł nowy nauczyciel  etyki.
-Dalej poradzę sobie sama -powiedziałam-Dziękuję.
Gdy mężczyzna znikł mi z oczu weszłam do pokoju.
-Dobry wieczór...-urwałam na widok krwi.Wiedziałam kogo jest.Rozpoznałam ją.-POMOCY!
Spojrzałam na łowcę.Miał na rękach krew Shizuki Hiou.I jej serce.
-POMOCY!-krzyknęłam głośniej -MORDERCA!

// UUUUPS... xD//

Uciekaj, idioto!
Chwycił z podłogi podłogi pistolet i strzelił parę razy w ścianę za dziewczyną, żeby narobić hałasu, a potem wyskoczył przez okno.

z.t

Drżącymi rękami zamknęłam okno.
-Co to ma być?-wyjąkałam.
Ładnie cię przywitali w akademii...Nie ma co...
Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy,po chwili zasnęłam.

Dom był ogromny.Pełny wielu zamkniętych pokoi i służby.
Szłam za  kobietą w średnim wieku niosącą tace pełną babeczek.
-Aidou-zawołała-Poznaj Sunako.
Chłopiec był o rok ode mnie starszy.Miał 6 lat i był dość wysoki jak na swój wiek.
-Nie chce się przyjaźnić z dziewczyną -mruknął.
-Przecież sam wyglądasz jak dziewczyna-powiedziałam,a on spojrzał na mnie groźnie.
-Nie chce-powtórzył.Jego matka posłała mu jeszcze groźniejsze spojrzenie.
-Nie wyglupiaj się...
-Moi rodzice przyjechali-oznajmiłam wesoło słysząc mamę wchodzącą do domu-Pa,Aidou...
Kiedy chłopiec się odwrócił już mnie nie było.

Ciotka stała przy drzwiach  z dziwną miną.
-Przybędzie tutaj pewien chłopak -oznajmiła ponurym głosem -Jego matka nie żyje,a ojciec go zostawił...
Spojrzała na mnie badawczo.Miałam 10 lat.
-Przyjdzie na obiad?-spytałam.
-Na obiad-potwierdziła .-Chłopak nazywa się Hiroshi.Jest młodszy od ciebie o rok.
Kiwnęłam głową.
-Przyjdzie?-głos pełen kpiny należał do mojej siostry-Yurishu.-Jest wampirem?
-Człowiekiem .

Hiroshi miał bandaż na oku.Wiedziałam już co się stało.
Gdy razem z matką jadł kolacje pękła szyba i zjawił się wampir czystej krwi.
Odłameki szkła wpadły mu do lewego oka powodując uszkodzenie nerwów wzrokowych.
-Chciałbyś krewetki,Hiroshi?-spytał wujek.-Twoje ulubione.
Podał mu miskę,ale gdy Hiroshi sięgnął po krewetki zabrała mu je Yurishu.
-Przestań -wujek zabrał Yurishu półmisek i podał Hiroshi.Dziewczyna jednak odebrała krewetki,zanim chłopiec mógł wziąć chociaż jedną.
Miarka się przelała Hiroshi zaczął płakać.
-Zabierz go stąd -syknęła ciotka do wujka-To pora obiadu.
Wujek zabrał Hiroshi'ego i wyszedł do sąsiedniego pokoju

-Nie płacz,proszę -mówiłam do chłopca.
-Uni-wymamrotał.
-Mów do mnie Sunako-powiedziałam po raz setny-Proszę,nie płacz...

Wstałam z łóżka i podeszłam do okna.
-To dla ciebie-wstałam od maszyny do szycia i podałam kamizelkę Hiroshi'emu.Chłopiec od razu ją założył.-Uwielbiam szyć ci ubrania...
-Twoje ubrania są najlepsze na świecie-Hiroshi obdarzył mnie uśmiechem .
-Hiroshi-kun-wyszeptałam-Wróć do mnie...

Ponownie zamknęłam oczy.Wspomnienia bardzo łatwo wracały.
Miałam 11 lat.
-Aidou?
-Kto ci pozwolił tak do mnie mówić?-warknął chłopiec.
-Zaraz do mnie przyjdzie Hiroshi-kun-oznajmiłam wesoło -Nie mogę się doczekać,by pokazać mu moje najnowsze projekty dla niego.
-Dlaczego to robisz?!On jest tylko człowiekiem -burknął Hanabusa Aidou.
-Dlaczego tu jesteś?
-A co cię to obchodzi-prychnął i zmierzył mnie spojrzeniem-Nie jesteś za ładna.
Zacisnęłam pięści.
-A ty jesteś idiotą!-krzyknęłam-Ale ja dorosnę i będę ładniejsza,a ty zawsze zostaniesz idiotą!
Aidou spojrzał na mnie zaskoczony.
-Ja...-chciał coś powiedzieć,ale mnie już nie było.

-Nie jesteś za ładna...

-Nieprawda!-wrzasnęłam.Spojrzałam na siebie.Miałam zaciśnięte pięści.
Usiadłam na najbliższym fotelu i złapałam się za głowę.

Siedziałam na ławce w parku.
-Sunako?
-Hiroshi?-powoli się odwróciłam .
-Co się stało?-chłopak usiadł koło mnie na ławce -Rozmawiałaś z Hanabusą Aidou?
Pokiwałam głową.
-On nie jest zbyt miły -westchnął Hiroshi.
-Powiedział,że jestem brzydka-powiedziałam pusto.-Ale wiem,że to prawda.
-Sunako...
Wstałam i pobiegłam przed siebie.

-Zawsze byłeś przy mnie...-westchnęłam.

-Przestań!Nie dotykaj mnie!
-Przeproś!
Poszłam w stronę wrzasków.
Hanabusa leżał na ziemi,a nad nim stał Hiroshi okładając go pięściami.
-Co tu się dzieje?-spytałam wściekła.Hiroshi natychmiast zostawił Aidou.
-Ja...
-Czy wy musicie tak się zachowywać?-zapytałam nadal zła -HANABUSA ZOSTAW W SPOKOJU HIROSHI'EGO!
-To on zaczął -syknął Aidou.
-Chciałem,by cię przeprosił...
-Niby dlaczego?!Jest idiotą.
Aidou wstał.
-Ja...
-Po prostu mnie zostawcie!

Stałam na balkonie tego samego dnia.
-My...-Hiroshi i Aidou  zaczęli jednocześnie.-Chcemy przeprosić.
-Wy?-uniosłam brwi-Razem.Co się stało?
Hiroshi uśmiechnął się blado.
-Bądźmy przyjaciółmi -powiedział.
-Bądźmy -wtrącił się Aidou.Obydwoje patrzyli na mnie wyczekująco.
-Bądźmy ...

Wiedziałam co teraz będzie...My w wieku 14 lat.

Leżeliśmy na kanapie.Aidou spał .
-Muszę z tobą porozmawiać,Hiroshi-oznajmiłam wstając.Chłopak zrobił to samo.
Wyszliśmy na dwór i staliśmy pod drzewem.
-Hiroshi...-zaczęłam-Kocham cię...
-Ale...Jesteś dziewczyną Aidou...
-Nie-zaprzeczyłam i przysunęłam się do niego.W tym samym czasie Aidou stał już za Hiroshi'm-Kocham tylo ciebie-szepnęłam i pocałowałam go.

Z moich oczu płynęły łzy.
-Idioci-wymamrotałam i ręką wytarłam łzy.

Podniosłam poduszkę z fotela i rzuciłam nią w ścianę.

-Jak możesz nadal ze mną rozmawiać,po tym jak go pocałowałam?!-krzyknęłam do Aidou.
Chłopak milczał.
-Nie rozumiesz?!-wstałam i spojrzałam mu w oczy-Dla ciebie liczy się tylko ten dom!
-Zamierzasz wyjechać?
-Wrócę -powiedziałam -Wrócę jak będę dla ciebie ważna.

-Wróciłam -szepnęłam.Założyłam nowe ciuchy i wyszłam.

Z.t

Padłam na kanape,gdy ktoś wszedł do pokoju.
-Nie umiesz pukać?-spytałam Aidou i wstałam -Dawno cię nie widziałam.
-Dlaczego wróciłaś?!
-Nie tęskniłeś za mną?-uniosłam brwi-Obiecałam ci,że wrócę.
-Sunako!-wrzasnął ostrzegawczo.
-Może powiesz mi przynajmniej co z Hiroshim?
-Wynoś się.
-Aidou...-powiedziałam -Wiesz jak było naprawdę!

-Powiedz mi dlaczego wróciłaś.
-Nierozwiązana sprawa z przeszłości -oznajmiłam-Daje mi się we znaki.Nie wytrzymam!Chciałam znowu zobaczyć ciebie i Hiroshi'ego!Już nic dla ciebie nie znacze?!
-Przeszło mi-warknął-Nic dla mnie nie znaczysz.
-Dobrze-powiedziałam zdławionym tonem-Zobaczymy.
Aidou prychnął i wyszedł.
-Odzyskam was obu-obiecałam ze łzami w oczach-Odzyskam.

Wytarłam łzy.
-Ale teraz muszę pokazać się z jak najlepszej strony.

Z.t